-A tobie tak do śmiechu, co?
Yukia zaryczała ze złości. Nie dość, że uciekło jej śniadanie, to jeszcze wkurzała ją wredna małpa.

Tygrysica, nie wiedząc o co małpie chodzi, myślała, że zwierzątko znów żartuje. Jednak, gdy atmosfera zrobiła się nieprzyjemna, Yukia pomknęła przed siebie wgłąb dżungli.

(???)
Yukia sparaliżowana jadem położyła się na ziemi, choć wiedziała, że musi uciekać.

Następnego ranka Yukia obudziła się. Gdy szła do wodopoju w krzakach znalazła nieprzytomną małą małpkę. Tą samą, która jeszcze poprzedniego dnia dokuczała jej.
-Nic ci nie jest?
Tygrysica wzięła małpkę w pysk i poszła w bezpieczne miejsce.

Kasi obudziła się przy niewielkiej wnęce skalnej. Rozglądnęła się dookoła.
- Gdzie jestem?
Spytała ujrzawszy tygrysicę.

- Tak, chyba tak. Jak myślisz, dlaczego pta...
Urwała, gdy jej oczom ukazała się dziwna, szaro-biała chmura, jakby wznosząca się coraz wyżej.
- Spójrz, co to?
Chmura była daleko, ale wiał wiatr i w powietrzu było czuć dziwny zapach.

Tygrysica wzięła małpkę na plecy, pobiegła po żabkę i uciekała daleko z dżungli. Czuć było swąd palonego drewna i wrzaski leśnych zwierząt. Jednak Yukii udało się uciec. Zmęczona, chciała usiąść, jednak dalej się paliło.